Dit is het einde van het avontuur zingen mijn studenten bij de uitvoering van de musical. Eén van de projecten bij Pedagogisch Werk die ze dit jaar mochten uitvoeren.
Ze vonden de musical in eerste instantie stom en kinderachtig. De samenwerking in de groep verliep niet lekker en geruchten gingen dat studenten gewoon niet op zouden komen dagen. En nu zie ik ze daar staan, met zijn allen op het podium. De student die normaal gesproken de grootste mond heeft, staat nu ergens verstopt achteraan. De student met sociale angst heeft een rol middenin de spotlights. De student die na twee jaar in het eerste jaar nu eindelijk over mag, naar ook nog een niveau hoger, danst met haar armen wijd open op de muziek. De studenten die in Nederland een nieuw thuis hebben gevonden en best moeite hebben met de Nederlandse taal, spreken nu vol zelfvertrouwen hun tekst uit. “Dit is het einde van het avontuur”.
Ik realiseer mij dat ik ze nu ook als coach moet loslaten. Ze gaan door naar het profieldeel, of naar een andere opleiding. Ik pink een traantje weg. Wat een jaar is het geweest. Wat heb ik ze soms vervloekt om hun gedrag, bij het te laat komen, niet meer opdagen op stage, of het hebben van een grote mond. En nu bedenk ik mij, nu ik ze daar zie stralen, ze zijn allemaal uniek en ze zijn allemaal goed zoals ze zijn. De student die het hele jaar bijna niets heeft ingeleverd, gaat een andere opleiding doen waarbij ze meer in de praktijk kan werken. De student die op drie stages gestopt is na twee weken, gaat nu een stage doen waarvan ze eindelijk enthousiast is. Soms gaat het ook om vinden wat bij je past.
Het is mijn voornemen voor komend schooljaar om te kijken waar de kracht ligt van de student. Ik realiseer me dat ik ze push om het beste uit zichzelf te halen. En hierin toch nog wel een beetje advies geef in wat ik denk dat goed voor ze is. Terwijl, als je door de regels heen luistert, ze dit ook voor zichzelf kunnen bedenken. Het is mijn missie om met meer empathie het komend schooljaar in te gaan, het inleven in de ander, het bekijken vanuit zijn perspectief. De controle los te laten en te kijken wat er ontstaat. Wat ik heb geleerd dit jaar, is dat het leven niet altijd zo loopt zoals verwacht. Ik zit hier naar de uitvoering te kijken met mijn been in het gips! Dat het gaat om ontdekken waar jouw ‘goud’ ligt, want we zijn allemaal uniek ergens in. Dat het gaat om vallen en opstaan (letterlijk).
We hebben de wereld allemaal iets moois te bieden. Wanneer ik mijn afscheid kaartjes uitdeel aan de studenten, geef ik ze mee dat ze dit moois mogen ontdekken.
Het komend schooljaar staan er mooie dingen op het programma. Het project LOB gelijke kansen, waar ik train de trainer voor mag worden. Een cursus in verbindend communiceren in het onderwijs. De conferentie ‘adverse childhood experiences’. Weer een nieuw coachklas in het volwassenenonderwijs, het keuzedeel jeugd en opvoedhulp en ongetwijfeld nieuwe avonturen, waaronder het schrijven voor impactyou.nl !
Hey Naomi, mooi geschreven!
Weer mooie avonturen voor jou en de studenten volgend schooljaar!
De studenten zijn bij jou in “professionele” handen!
Fijne vakantie, warme groet, Afien Vos
Mooi Naomi, iedere mbo-leerling en hun ouders zullen blij zijn met jou als docent en coach.