Wat was dit een bewogen jaar, dat weten jullie ook wel. Het jaar van uitersten voor vele mensen en dat geldt zeker ook voor mij.
We hebben Corona meegemaakt (en maken het nog dagelijks mee). Ineens was er veel aandacht voor niezen in je elleboog (wat waren we vooraf ook vies hè), je handen wassen (duh, maar zo vaak?) en afstand houden. De eerste persconferentie diende zich aan en bijna heel Nederland keek ernaar.
Op school werd het angstvallig rustiger. Studenten bleven thuis, studenten werden bang of maakten er juist heel veel grapjes over. Met mijn dikke, zwangere buik werd ook ik angstiger en mijn omgeving vond het misschien voor mij nog wel spannender. Toch had ik alle hoop dat alles goed zou komen.
In maart werd echter bekend dat we thuis moesten blijven. Dat betekende geen lessen meer op locatie voor dat schooljaar. Geen afscheid nemen van de laatstejaarsstudenten of mentorklassen en het betekende dat ik mijn collega’s gewoon nog veel langer niet zou zien. Het werd een aparte tijd. De lessen waren online, en daar was ik zeker niet bedreven in. Ik moest heel veel op heel korte tijd leren & ondertussen werd ik banger dat ik niet de volledige babyuitzet bij elkaar zou krijgen want de levertijden werden langer en langer en veel winkels sloten hun deuren.
Ik denk dat ik heel eerlijk mag zijn en mag zeggen dat ik die tijd toch wel als enorm stressvol heb ervaren.
Waar de stress echter voor veel collega’s en studenten verder ging, ben ik uiteindelijk begin april met zwangerschapsverlof gegaan. Een heel andere tijd brak aan, want ik wilde zo weinig mogelijk met mijn werk bezig zijn (dat lukte niet zo goed) en zoveel mogelijk ontspannen, maar leuke dingen doen zat er niet in. Niet even lunchen met vriendinnen of een babyshower, maar vooral thuisblijven en zorgen dat je niet ziek wordt.
Mijn werk hield ik daardoor wel een beetje in het oog. Ik “bemoeide” me nog met een aantal zaken tot onze dochter ter wereld kwam. Want vanaf dat moment was alles anders. Corona was rot, maar onze baby was geweldig. Liefde op het eerste gezicht en dat maakte alles helemaal goed.
Wat ik hoop is dat jullie allemaal iets moois hebben meegemaakt in 2020 dat jullie toch laat terugdenken aan een fijne tijd. Corona heeft ons wijsheden en veel rust gebracht, maar heeft ook enorm veel verdriet gekost. Wat ik probeer te doen is voor mezelf de leuke punten eruit te halen, want anders wordt 2020 een stom en weggegooid jaar.
Laat 2021 een mooier jaar worden waarin het leven gevierd mag worden, we elkaar een knuffel kunnen geven als we het nodig vinden en gewoon weer naar school mogen.
Ik wens jullie allemaal hele fijne, rustige feestdagen en het allerbeste in 2021!
Eva Wagemans is docente aan het VISTA college in Heerlen. Het zuiden van Nederland staat niet alleen garant voor beter weer (haha), maar ook voor leuke studenten. Als docent Engels, Nederlands en burgerschap probeert ze de studenten van de ICT-afdeling communicatiever en wereldwijzer te maken. Mocht dat niet lukken, dan hebben ze tenminste een uur gelachen (al kan ze ook wel streng zijn).