Ik ben in gesprek met een vriendin die ook als docent werkt op het mbo. Ze geeft het vak rekenen aan de entree groep (studenten die op niveau 1 binnenkomen). Ze is zich ervan bewust dat veel studenten een rekentrauma hebben. De eerste keer dat ik hierover hoorde, was in mijn eigen team, van mijn collega’s die rekenen geven. Veel studenten denken bij voorbaat al dat ze het niet kunnen. Mijn vriendin vroeg daarom aan de klas: wie krijgt er nachtmerries van dit vak, wie wordt angstig bij het zien van het boek en hoe sta jij tegenover rekenen? Ze gaf aan dat ze graag iedereen in de les wil hebben en dat veiligheid als eerste voorop staat. Anders kun je ook niet tot leren komen.

Het rekentrauma ken ik ook uit eigen ervaring. Mijn hoofd blokkeert bij het zien van een rekensom, alsof ik een soort black-out krijg. Ik heb ooit geleerd dat ik rekenen gewoon niet kan, ik begrijp het niet, hoe docenten het ook uit probeerden te leggen. Wat we doen als we ergens angstig voor zijn is vermijden. Dat herken ik ook bij sport, ik was een meisje dat standaard de bal tegen haar aankreeg en totaal geen coördinatie had met het teruggooien. De gymdocent zei: “Jij kan ook helemaal niks.” Het is me bijgebleven en heeft me een aversie tegen sport opgeleverd. Uit mijn ervaring als traumadeskundige weet ik, bij het verwerken van trauma is als eerste weer veiligheid nodig. De kans om oude herinneringen te overschrijven in een rustige omgeving. Om zo te ervaren dat je het wel kunt.

Die basisbehoefte aan veiligheid zie ik ook in mijn eigen klas, al geef ik geen rekenen. De studenten bij maatwerk hebben bijna allemaal wel heftige dingen meegemaakt in het leven. Het vertrouwen in zichzelf, de ander en de wereld heeft een deuk opgelopen. Stap één naar heling is positieve ervaringen opdoen en voorkomen opnieuw getraumatiseerd te worden. Vanuit veiligheid kunnen we oude ervaringen verwerken en ons weer verbinden met nieuwe. Angst is een overweldigende en verlammende emotie en kan er voor de docent soms uitzien als onwil. Toen ik al die jaren terug in gesprek ging met mijn gymdocent en ik zei dat ik sport gewoon doodeng vond, stopte hij met boos op me zijn. Hij gaf me bijles na schooltijd en ik ontdekte dat ik best een softbal kon slaan.

Dat hoop ik en mijn vriendin ook voor onze studenten. Dat ze mogen ervaren dat ze veel meer kunnen dat ze denken.

Naomi de Lange is gastblogger bij impactyou.nl en docent/coach bij het Friesland College.
Ze ’empowert’ jongvolwassenen en stimuleert hen meer uit zichzelf, de opleiding en het leven te halen.