Het is best moeilijk om niets te doen. Ik bedoel, echt niets. Dan bedoel ik niet voor de tv hangen, muziek luisteren, door Facebook scrollen, maar echt helemaal niets. Gewoon een beetje voor je uit staren. Sinds de corona crisis ben ik druk bezig met van alles. Ik heb de tuin onder spit genomen, alles in huis geverfd en ben een nieuwe cursus gestart (vrouwelijk leiderschap). Echt elke minuut breng ik “zinvol” door, al is het met mediteren, een nieuwe serie kijken of met vriendinnen kletsen. Waarom is dat, waarom kan ik niet “niets” doen?
Een ding waar de corona crisis ons toe dwingt, is meer tijd doorbrengen met onszelf. Waar voorheen de afleiding buitenshuis was, zoals de kroeg, sportclub of avonden uit, proberen we nu de afleiding binnenshuis te vinden. Ik bedoel, de milieustraat en bouwmarkten hebben nog nooit zoveel bezoekers gezien (en daar ben ik er een van). Wat ik probeer te vermijden is geconfronteerd worden met mijn eigen emoties. Als ik echt even stil sta, de tijd neem om niets te doen, dan ga ik voelen. En dan kom ik dingen tegen die ik niet zo prettig vind. Pijnlijke ervaringen, rouw, spijt, schaamte. Noem het maar op. Traumatische ervaringen misschien.
Trauma wordt gedefineerd als een zeer ingrijpende ervaring, blootstelling aan een dreigende dood. Maar volgens mij is het nog wel breder dan dat, ook het verliezen van iemand waar je van houdt, je zekerheden kwijtraken of eenzaamheid kunnen als traumatisch bestempeld worden. En laat dat nou net zijn waar we nu mee in aanraking komen, dankzij het virus. Je kunt proberen er niet aan te denken, weg te drukken, te rationaliseren. Maar trauma vindt een weg in ons lichaam, in ons hart. En vraagt ons om te voelen. De rouw, het verlies, de frustratie, de angst.
De enige mensen die goed zijn in niets doen zijn verliefde stellen en baby’s. Die kunnen uren gelukzalig voor zich uit staren en opgaan in het “niets”. Gewoon zijn. Ik denk omdat deze een nogal hoge dosis oxytocine hebben (gelukshormoon). Tja, ik weet niet of je het wel eens hebt ervaren om een paar wijntjes teveel op te hebben, maar ook dan is het fijn om gewoon op de bank te liggen en happy te zijn met jezelf.
Kunnen we weer terug naar een gelukzalige staat van zijn? Het niets doen? Vele studies hebben uitgewezen dat niets doen, uiteindelijk leidt tot meer productiviteit. Een pauze, je lichaam en hoofd rust gunnen is belangrijk om daarna weer gefocust te werk te gaan. Ik denk dat niemand een burn-out krijgt van lichamelijk bezig te zijn, maar wel van je hoofd overbelasten. In deze snelle maatschappij hebben we geleerd om elk moment zinvol door te brengen (hebben we pauze, dan eten we achter de computer, of kletsen we bij met collega’s) nooit staan we even “uit”. Zou de corona ons dwingen weer terug te komen bij onszelf ? Om pijnlijke ervaringen te kunnen verwerken, relaties eens onder de loep te nemen, zelfreflectie van past deze baan nog wel bij mij, wat wil ik nou echt, wat is mijn volgende stap? Misschien komen er in dat “niets doen” wel de beste ideeën naar boven. Misschien kan het ons, door de pijnlijke emoties heen, dichter bij onze missie hier brengen.
Naomi de Lange is gastblogger bij impactyou.nl en docent/coach bij het Friesland College.
Ze ’empowert’ jongvolwassenen en stimuleert hen meer uit zichzelf, de opleiding en het leven te halen.