Mijn vijfde jaar bij VISTA college zit er bijna op en in die vijf jaar ben ik enorm gegroeid als persoon en als docent. Waar ik in het begin nog wel eens last had van het impostersyndroom (Het imposter syndroom draait om de gedachte dat je iedereen, inclusief jezelf, een beeld voorschotelt dat niet klopt met de werkelijkheid); ik vroeg me altijd af hoe studenten konden denken dat ik alles wist of alles kon. Dat gevoel is afgenomen in de afgelopen jaren, vooral ook omdat studenten wel weten dat ik niet alles weet of kan. Het merendeel van de tijd sta ik sterk voor de groep (of zit ik sterk achter de laptop) en weet ik precies wat ik wil vertellen, wat ik wil dat de studenten leren of waar ze aan werken. Maar eens in de zoveel tijd is er zo’n les die ik heel graag wil meegeven, maar waar ook een stuk privé of moeilijkheid voor de groep in zit. Die is er laatst weer geweest…

Op dinsdag 23 maart had ik een les die ik voorafgaand al erg spannend vond. Op zondag heb ik tijdens de slaapjes van mijn dochter gewerkt om de les via LessonUp zo goed mogelijk vorm te geven. Ondanks dat het een les met de focus op spreken zou worden, is het toch altijd prettig om voor de stillere studenten iets te voorzien dat zij ook hun mening durven geven. Ook heb ik in mijn omgeving allerlei verhalen opgehaald. Kleine en grote, heftige en “och ja-verhalen”, maar wel de verhalen van mensen (vrouw/man, oud/jong) om me heen, in plaats van internet te gebruiken. Ook heb ik met een aantal studenten uit de klas contact opgenomen om er zeker van te zijn dat ik de les zo kon maken dat ik niemand een naar gevoel zou geven. Veel voorbereiding dus voor een les Engels aan een eerstejaars groep. Hopelijk vraag je je nu af waar deze les over ging, anders typ ik deze blog voor niets. 😉

De les Engels ben ik begonnen door via Teams een week op voorhand het whatsappberichtje “Text me when you get home xx” gedeeld met de vraag zich in te lezen, voor te bereiden en een kort opiniestukje van 50 woorden klaar te hebben voor het begin van de les. Dit whatsappberichtje wordt gebruikt om de moord op Sarah Everard te delen met de wereld. Hiermee wordt aandacht gevraagd voor de moorden, aanrandingen en de angsten van vrouwen. In Engeland was er iemand die vond dat vrouwen dan maar binnen moeten blijven zodra het donker is. Hierdoor zouden jongeren wellicht het signaal kunnen krijgen dat deze vrouwen het zelf schuld zijn en willen we dat echt iedereen meegeven?

Voor de les ontvang ik nog van een studente haar verhaal. Ze wil het wel graag met mij delen, maar vind het niet prettig om dit in de klas te delen. Het grijpt me aan en laait mijn zenuwen op voor de les die ik ga geven. Ga ik er wel goed aan doen om dit onderwerp aan te snijden? Ga ik niemand kwetsen?

De online les is begonnen, mijn zenuwen zijn echt wel aanwezig, de studenten weten waar we over gaan praten en noemen ook voorbeelden van gedrag dat hierbij past en absoluut niet door de beugel kan. Ik gebruik filmpjes, invulopdrachten en polls, maar het meeste maak ik nog wel gebruik van het stemgebruik van de studenten. Wat is hun opinie? Wat is voor hen overschrijdend gedrag?

Om te laten zien dat eenieder hiermee te maken kan hebben, heb ik gekozen de voorbeelden uit mijn omgeving ook te laten zien, in plaats van te horen en de eerste reactie van studenten is afschuw. Een aantal voorbeelden: “disgust, recognition, sympathy” en “Absolutely disgusting behavior” geven alweer dat het grootste gedeelte van de klas toch wel doorheeft wat kan en wat niet kan.

Natuurlijk zijn er ook in deze klas studenten die niet per se inzien dat opmerkingen ook ongewenst kunnen zijn, dus ook daar mag aandacht voor zijn. Dit maakt het voor mij als docente uitdagender om niemand voor het hoofd te stoten. Ik weet dat er in deze klas ervaringen zijn en het is mijn taak dit niet al te ver te laten oplopen. Toch is het belangrijk zulke topics juist wel aan te snijden, want ze worden er ook wijzer van, die nieuwe volwassenen.

Deze klas is volwassen genoeg om met dit topic aan de slag te gaan, dus de discussies lopen niet hoog op, maar ze reguleren het zelf heel goed. Opdrachten worden respectvol besproken en ze bieden elkaar de ruimte om hun verhaal wel of niet te delen. Zo ook mijn verhaal en waarom ik het belangrijk vindt dat jongens en meisjes respectvol luisteren naar elkaar als er “nee” gezegd wordt. Alles mag besproken worden en ze vinden het ergens ook wel logisch dat ik me meer zorgen ben gaan maken sinds mijn dochter geboren is.

Tijdens de les vraag ik aan de studenten of ze iets hebben bijgeleerd en eerlijk is eerlijk, ze geven aan dat ze weinig hebben bijgeleerd. Daar was de les ook niet echt naar gemaakt (kennis), maar meer ervaringen en meningen delen. Toch zou ik de les niet anders in willen delen of willen hebben gemaakt. Want we hebben nu twee uur gesproken en naar elkaar geluisterd, twee uur die voorbij waren voor we er erg in hadden.

En na de les, als ik met een groot glas water in de docentenruimte sta, ontvang ik de opiniestukken en een berichtje van een student in teams en weet ik dat de impact van het onderwerp voldoende is geslaagd:

Even alsnog: hartstikke bedankt mevrouw dat u dit met ons heeft gedeeld niks meer dan respect voor u als Docent, moeder van een dochtertje dat u toch zo een moeilijk onderwerp met ons heeft durven delen.

 

 

 

 

 

 

Eva Wagemans is docente aan het VISTA college in Heerlen. Het zuiden van Nederland staat niet alleen garant voor beter weer (haha), maar ook voor leuke studenten. Als docent Engels, Nederlands en burgerschap probeert ze de studenten van de ICT-afdeling communicatiever en wereldwijzer te maken. Mocht dat niet lukken, dan hebben ze tenminste een uur gelachen (al kan ze ook wel streng zijn).