Een vriendin stuurt mij een berichtje op WhatsApp. Ik zie een foto van één van mijn oude studenten. “Waar ken je haar van?” vraag ik, “Oh dat is het zusje van een vriendin van mij.” antwoordt ze. Later vertelt ze meer, de student had gezegd dat ik een van haar favoriete docenten was. Dat toen ze niet blij was met haar lichaam, ik haar positief had aangemoedigd haar lichaam te accepteren. En toen ze wilde stoppen met de opleiding, ik haar had geholpen met het op orde brengen van haar portfolio, waardoor ze dacht, ik ga toch door. Een warme glimlach komt over mijn gezicht. Soms denk ik wel eens bij mijzelf, hebben de dingen die ik doe wel effect, zijn ze van betekenis? Ik heb mij gerealiseerd dat je soms de helft niet zult weten wat studenten hebben meegenomen. Natuurlijk stimuleer ik ze om hun opdrachten te maken, samen te werken en te reflecteren en daarvan zie ik aan het einde van het jaar rendement. Daarnaast probeer ik er voor ze te zijn als ze het moeilijk hebben, met een luisterend oor, aanmoediging en soms wat levensadvies. Ik geloof in ze en probeer altijd het beste in ze te zien. Dat wat blijft hangen, kan soms jaren duren. Zo ben ik op dit moment de kamers van mijn nieuwe huisje aan het tekenen, om te kijken of de meubels die ik bedacht heb, er ook daadwerkelijk in passen. Het lesje perspectief tekenen van mijn oude crea-docent komt zo goed van pas! Of dat een bezoekje aan het Anne Frank museum toen ik twaalf was, mij ook een dagboek deed bijhouden, waardoor mijn passie voor schrijven werd aangewakkerd. Of mijn docent Economie, die de les altijd begon met een gedichtje, waardoor ik anders ging denken over woorden en hun betekenis. Dat ene complimentje van die leraar, waardoor ik het gevoel kreeg gezien te zijn. Het zijn de kleine dingen die het doen. Waar je als docent geen besef van hebt, is een cadeautje die de student nog jaren met zich meeneemt. Andersom kan dit natuurlijk ook, wanneer er harde woorden of kritiek zijn. Ik kon later pas beseffen dat ook deze woorden uit betrokkenheid kwamen. Dat de docent mij op deze manier pushte om het meeste uit mijzelf te halen. We hebben als docent de bijzondere taak om een mentor te kunnen zijn in iemands leven. Om net dat ene woord uit te spreken, waardoor iemand een grote stap durft te nemen, zijn toekomst in handen neemt. De reis in het leven doen we zelf, we nemen zelf de beslissingen die ons naar het einddoel leiden. Maar we hebben allemaal wel eens een motivatie, inspiratie of een wijze les nodig. En het rendement daarvan, ja, die komt soms op onverwachte momenten.
Naomi de Lange is gastblogger bij impactyou.nl en docent/coach bij het Friesland College.
Ze ‘empowert’ jongvolwassenen en stimuleert hen meer uit zichzelf, de opleiding en het leven te halen.